Birinde gitara uzaklaştım, birinde yazılarıma. Bu nereye kadar gider, nasıl gider biliyorum ! Sonunda kendime yabancılaşıcam iyiden iyiye ! Böyle ödün vere vere :( Her seferinde evrim geçiriyorum. Hiç üzülmüyorum sanıyorlar. Hepsi de kendisine değer vermediğimi sanıyor. Oysa ben hep kendimden veriyorum. En kötüsünde bile içim içimi yiyor. Umursamaz görünüyorum, kolay atlatmış görünüyorum ama zor oluyor. Genelde bu dönemi gözden uzak geçirdiğim için kimse bilmiyor.
İçime kapanıp, dünyaya-karşı cinse küsüyorum. Yalnızlık en iyisi diyorum. Kullanacaksın bunları, acımayacaksın. Sonra sana yakışmaz, saçmalama diyorum kendi kendime. Birliktelikler sana göre değil. En iyisi yok, sen de en iyisi değilsin. Ruh ikizini falan arama derken, yine arar buluyorum kendimi bir süre sonra. Uzun bir inziva döneminden sonra.. Yanlışlıkla veya bilerek karşıma çıkan biriyle flört ederken.
Ya onlar bana göre değildi, ya da ben onlara. Ya da ben kimseye göre değilim belki :( Çünkü hepsine de değer verdim, hepsini de sevdim. Hepsinden de sevildim şüphem yok. Ama üzüldüğüm o ki, hiç birine sevgimi ispat edemedim. Ayrılırken bir parçamı da onlarla bıraktığımı bilmediler, bilemediler...
